ประเด็นสู้คดีการริบรถยนต์ของกลางว่า ลักษณะของรถยนต์ เป็นรถยนต์โดยสารทั่วไป ไม่มีการดัดแปลงพิเศษเพื่อใช้กระทำความผิดโดยเฉพาะ ปริมาณสินค้าที่พบ บุหรี่ของกลางมีจำนวนไม่มากนัก ไม่ควรถือว่ารถยนต์ถูกใช้เป็นยานพาหนะหลักในการซ่อนเร้นหรือขนย้าย รถยนต์เป็นสมบัติของจำเลยที่ ๒ ซึ่งให้การปฏิเสธและไม่ได้รู้เห็นเป็นใจในการกระทำความผิด จึงไม่ควรถูกริบ ศาลฎีกาได้วิเคราะห์พฤติการณ์ของคดีและเห็นว่า การที่จำเลยที่ ๑ ร่วมกับผู้อื่นใช้รถยนต์ของกลางขนย้ายบุหรี่จำนวน ๔๑๐ ซองนั้น หากปราศจากรถยนต์คันดังกล่าว ย่อมเป็นการยากลำบากอย่างยิ่งที่จะขนย้ายบุหรี่จำนวนมากเช่นนี้ให้รอดพ้นจากการตรวจสอบของเจ้าหน้าที่ ศาลฎีกาจึงถือว่าพฤติการณ์ดังกล่าวเป็นการใช้รถยนต์เป็นยานพาหนะในการซ่อนเร้นและขนย้ายของที่ยังไม่ได้ผ่านพิธีการศุลกากรโดยตรง ซึ่งเป็นเหตุให้ต้องริบรถยนต์ของกลางตามกฎหมาย ในส่วนของข้อโต้แย้งที่ว่ารถยนต์เป็นสมบัติของจำเลยที่ ๒ ซึ่งให้การปฏิเสธนั้น ศาลฎีกาได้วินิจฉัยชี้แจงว่า ประเด็นดังกล่าวเป็นเรื่องที่เจ้าของที่แท้จริงจะต้องดำเนินกระบวนการทางศาลด้วยตนเอง โดยการยื่นคำร้องขอคืนของกลางต่างหาก การอ้างเรื่องความเป็นเจ้าของจึงไม่อาจนำมาใช้เป็นข้อยกเว้นเพื่อคัดค้านคำสั่งริบทรัพย์สินในคดีอาญาได้ ศาลฎีกาให้ความเห็นว่าการกระทำของจำเลยเป็นการใช้รถยนต์เป็นเครื่องมือสำคัญในการกระทำความผิด ซึ่งเข้าเงื่อนไขการริบทรัพย์สินตามพระราชบัญญัติศุลกากรอย่างชัดเจน คำพิพากษานี้ได้วางหลักการสำคัญในการตีความกฎหมายศุลกากรเรื่องการริบยานพาหนะ ดูจากการใช้งานจริงและความจำเป็นในการกระทำความผิด ไม่ใช่ลักษณะของยานพาหนะหรือปริมาณสินค้าที่พบเท่านั้น นอกจากนี้ ยังชี้แจงให้เห็นว่าประเด็นความเป็นเจ้าของของทรัพย์สินที่ถูกใช้กระทำความผิดเป็นเรื่องแยกต่างหากจากการพิจารณาริบของกลางในคดีอาญา #ทนายโตน #0945241915